Boat trip in Nha Trang

pływający bar, wino owocowe lejące się strumieniem, nurkowanie w lazurze morza Chińskiego, nowe znajomości w Australii, kilka dobrych shotów, przednia impreza

kiwis, aussi and tasmanian

with hot vietnamese chicks

Hoian

Hoian, to przyjemna mieścina, która słynie z legend o tym co potrafią tutejsi krawcy. Potrafią rzeczywiście wiele: najnowsze kroje paryskich projektantów za 30$, garnitury z wełny kaszmirskiej , garsonki, itd . Od miesięcy chodzę w stylu plecakowca, fishermeny (luźne spodnie), luźny t-shirt. W Hoian znowu na moment poczułem klasę i dobry styl. Przygotowując swój elegancki image na Australie kupiłem dwie pary lnianych spodni (10 dolków za sztukę), sztruksową kurtkę w odcieniu orange, waży to swoje ale nie mogłem się oprzeć.

Haion to także urocze portowe miasteczko z mieszaną zabudową w klasycznym stylu wietnamsko-chińskim (liczne pagody), oraz kolonialnym. W swoim czasie Hoian był największym portem łączącym Wietnam z portami dalekomorskimi. Dzisiaj kurort z setkami turystów (szczególnie z Francji), przyjeżdżających na plaże oraz po wspomniane wyroby krawców.

Wioska rybacka w okolicach Hoian

W drodze z Nhan Trang do Hoian autobus złapał gumę; ponad godzinna przerwa gdzieś na bezdrożach Wietnamu. Poniżej zdjęcia, tego co można robić kiedy nie ma co robić. (ojciec narzeka że mało mnie na zdjęciach, więc zwielokrotniłem wysiłki)

u fryzjera..

kilka zdjęć z Hoian,

Pogrzeb

Podróżując po Wietnamie przeciętny turysta zdany jest na tak zwaną mafię autobusową. Z Sajgonu do Hanoi, z południa na północ Wietnamu jest prawie 2000 km. Open bus ticket, czyli autobusowy bilet otwarty, to najtańszy sposób podróży po tym kraju. Bilet, który kupiłem obejmuje cztery przystanki, są to najbardziej turystyczne miejsca centralnej części Wietnamu, głównie nadmorskie resorty. Bilet kosztuje 16 dolarów, czyli około 50pln., podaje cenę bo wydaję mi się to ciekawostką, jak tanio można podróżować po Wietnamie. Mimo że korporacje nazywane są mafią (najczęściej autobusy wiozą turystów do wybranego hotelu, często znajdującego się poza centrum), to proponowane ceny wydają się całkiem rozsądne. Pierwszy przystanek na mojej drodze to Mui Ne Beach.

Mui Ne Beach

Mui Ne jest to miejsce oddalone od Sajgonu około 5 godzin, autobus zrobił tutaj półgodzinną przerwę na obiad. Miejsce to nie jest wliczone w mój bilet otwarty. Kiedy jednak zobaczyłem to co zobaczyłem i przeczytałem w przewodniku to co przeczytałem, wziąłem walizy, znalazłem bangolow zrzuciłem walizy, wziąłem prysznic, zmieniłem ciuchy i ruszyłem eksplorować wioskę w towarzystwie spotkanych wcześniej dwóch kompletnie pojechanych kanadyjek. Jednym ze zwrotów, którego nauczyłem się tego dnia to kanadyjskie „boom shaca laca”. „Boom shaca laca” robisz wskazując palcem na coś co cię bierze, coś co porywa zmysły, np. robiąc dobrą fotę. Niezły ubaw tego dnia i następny dzień też nie był najgorszy. Moja nowa ksywa to Mr. Adventure, kasper sisters (siostry kanadyjki) były godnymi asystentami. I tak skakaliśmy po piaskowym kanionie, tropiliśmy rzeczkę do jej źródeł, robiliśmy ślizgi po wydmach, próbowaliśmy wspiąć się na palmę kokosową, kupiliśmy w wiosce rybackiej kałamarnice (shrimps) i małże (shelf fish) aby zanieść je do restauracji i zjeść jeden z najsmaczniejszych i pożywnych obiadów w mojej dotychczasowej podróży.

Fisherman village

Wioska rybacka, jeden z topików wizyty w Muine Ne Beach. Jak widać po zdjęciach miejsce nie najgorsze.

Takiego zatrzęsienia kapelusznic jeszcze w swoim życiu nie widziałem.

Po tym jak nasyciłem wzrok głównym miejscem rozładunku, ruszyłem za kobietą transportującą ryby, jak się okazało do ekspresowej przetwórni. Ryby ala sardynki, najpierw są rozkładane na specjalne platformy, następnie gotowane w wielkich kadziach i suszone.

Sardynki, kałamarnice, małże, krewetki, to specjalizacja tego miejsca. Po podstawowej obróbce, ryby i owoce morza, jadą na targ do Sajgonu, ewentualnie do Chin lub Japonii.

Kobiety „obierające muszle” (kupiłem około 300gr, niebo w gębie)

Kanion i wydmy w Mui Ne (jak niektórzy wiedzą, piaski stanowią dla mnie szczególny temat)

boom shaca lacalaca

wejście na palmę po kokosa!? może innym razem… (do wejścia na palmę potrzebny jest jedynie pas z materiału którym oplata się stopy, aby lepiej przylegały do chropowatej powierzchni palmy, ten kolo po lewej obok mnie to mr. behn, easy driver, mój palmowy instruktor)

Ale Sajgon!!!

Stoję na pasach, jestem trochę zmulony, jest około 4pm, ruch komunikacyjny osiągnął swoje apogeum. Patrzę w prawo 10 tysięcy motocykli, w lewo to samo. Zebra niczego nie zmienia, nikt się nie zatrzyma, aby przepuścić falanga. Podchodzi babcia około 80, ledwo widząca, bierze mnie za przegub, idzie przed siebie wolnym krokiem, nie zwracając na piekło wokół nas. Ja się chowam za babcią otoczony setką nadjeżdżających z każdej strony motocykli. Babcia, prowadzi mnie niczym nie wzruszonym krokiem. Po 30 sekundach jesteśmy po drugiej stronie jednej z największych arterii komunikacyjnych Sajgonu, uśmiecham się, dziękuję, babcia odchodzi w swoją stronę.

Ho Chi Minh City, taka jest od 30 lat oficjalna nazwa Sajgonu, byłej stolicy południowej części Wietnamu, części w której przez 5 lat stacjonowali amerykanie prowadząc swoją barbarzyńską wojnę. O Sajgonie nie mówi się jako o mieście, ale jako o prowincji rozciągającej wokół rzeki o tej nazwie na odległość dziesiątek kilometrów. HCMC nie ma spektakularnych zabytków ani miejsc widokowych, ma 6mln mieszkańców, miliony skuterów na ulicach ( może płytko widzę Sajgon, ale to jest to co mnie najbardziej uderza w tym mieście). Oprócz taksówek w Sajgonie nie ma samochodów, każdy pędzi na swoim małym motorku Honda lub Yamaha. Do Sajgonu przyjechałem z delty Mekong, późnym wieczorem, oczywiście wziąłem moto (skuter z kierowcą), aby dojechać do dzielnicy hoteli dla plecakowców. I pierwsze co uderza w Sajgonie to właśnie stężenie motocykli, ruch który nigdy się nie zatrzymuje. Jazda po Phnom Pehn jest jak niedzielna przejażdżka, tutaj to prawdziwa dżungla w której jednak obwiązują niepisane zasady, które chcąc przeżyć trzeba respektować. Trzy dni które spędziłem w Sajgonie, spędziłem na rowerze, podsumowauje staropolskim powiedzeniem : ale Sajgon!!!.

Ziewających wietnamczyków, jadący w peletonie setek pojazdów, każdy na odległość zaledwie kilku centymetrów od siebie, ja skupiony, aby nie złamać najważniejszej zasady czyli nie manewrować na prawo i lewo przy mijaniu tych co ślimaczą albo jadą pod prąd ( łatwo można sobie zrobić z d. garaż), Wietnamczycy wydają się znudzeni całym tym zamieszaniem. Tak się zastanawiam jak sposób i okoliczności w jakich prowadzi się pojazd kształtują psychikę, jest to oczywiście daleko posunięte przypuszczenie, ale być może jedną z przyczyn dlaczego amerykanie nie mogli się uporać z Viet Kongiem była hardość, zawziętość, solidarność którą do dzisiaj można widzieć w ruchu komunikacyjnym.

Poza tym w Sajgonie zainwestowałem w światło; nazywa się speedlite 430ex, lampa błyskowa, nowość wydana przez Canona. W końcu wyglądam prawie profesjonalnie, brakuje jeszcze tylko obiektywu z czerwoną obramówką i jakieś małej Laiki np. m6 do fotografii czarno-białej.

Pokaz zdjęć zaczynam od wujka Ho, grzechem by było zacząć czymś lub kimś innym. Uncle Ho, jak go nazywają Wietnamczycy to wielki rewolucjonista, który stworzył podwaliny pod najbardziej kapitalistyczne wśród komunistycznych państw Azji (może za wyjątkiem kraju jakich Mao).

Wietnam do dziś nie lubi Ameryki, wszelka obecność dzikiego kapitalizmu jest natychmiast likwidowana.

Sajgon nocą (eksperymenty z nową lampą błyskową)

Cao Cap Wietnam zwariował na punkcie lotki

Malarstwo nitkowe (jako medium używa się jedwabnych nici, fascynujące.., cena powyżej 1500$ za obraz )

szwędy po sajgońsku

efekt użycia przez amerykanów broni chemicznej (agent orange)

pagody i świątynie

Cha Doc

„mam już 26 lat”

Od miesiąca wożę za sobą extra kilogram, białe australijskie wino. Zdaje się że nie ma przyjaciół w okolicy, ale do wieczora jeszcze trochę czasu, może znajdzie się ktoś z kim można się napić za własne zdrowie.

Na urodziny kupiłem sobie 8 godzinną podróż po Mekongu. Moja wyprawa zaczęła się tuż po świcie o 5:30, cel  największe pływające targi na Mekongu. Ciekawe, ale nie były tak duże jak się spodziewałem, w  Myanmarze widziałem większe,  tutaj oczywiście całkiem inne. Poza tym trudne światło, zrobiłem tony zdjęć, jednak coś mi się nie kleiło,   mam niebotyczne problemy ze światłem, z balansem kolorów, generalnie z pomiarem światła.   Większość zdjęć  prosto do kosza, niewielki procent na stronę.  Muszę zmienić szkła, mam nadzieje, że to  już niedługo.

31 lipiec, jestem jeszcze w Phnom Pehn, 7 rano, jem bagietkę, piję kawę, przede mną dwa autobusy  oba do Wietnamu, jeden prosto do Sajgonu, drugi do delty Mekong, za 5 minut odjazd a ja wciąż nie mogę się zdecydować, wertuje biblie (lonely planet). Mam cztery tygodnie na Wietnam, wiem że to  niewiele, ten kraj jest ogromny.  Podejmuję decyzje:

Delta Mekong

Autobus jedzie do granicy, potem zmiana na łódź. Wracam więc na Mekong, prawie zapomniałem jak to jest być w obecności tej rzeki. Mekong jest ogromny, w Laosie ma 200-300 metrów szerokości, tutaj w delcie  około 800 metrów. „River of nine dragon”, rzeka dziewięciu smoków, która u swojego ujścia rozdziela się na dziewięć wielkich rzek. Delta Mekong  jest jedną z największych na świecie (po Amazonce). Moim celem jest miasto Chau Doc, miejsce które słynie z pływających domów, oraz  hodowli ryb (znajdujących się pod pływającymi domami!)

O Wietnamie krążą złe opinie , spotkani turyści mówią, że Wietnamczycy oszukują na potęgę, że trzeba się ostro targować, że mają osobne menu dla turystów itp. Przygotowuję się, przechodzę przyspieszoną wietnamizację, znajduję wietnamczyka (albo on znajduję mnie) uczę się podstawowych zwrotów: dzień dobry, ile kosztuje, za drogo,  raz,  dwa, trzy, dobre, piękne,   foto, dziękuję, do widzenia. Jestem gotowy.

jak widać kapelusznice to dziarskie kobiety w odlotowych ciuszkach

Wietnam, tak inny od Kambodży; Wietnam państwo kapeluszników. 50% kobiet nosi na głowie ten znany azjatycki bambusowy kapelusz w kształcie trójkąta. Idę na targ, kapelusze są wszędzie tworząc  symetrię w zakrzywionej  przestrzeni, nie jestem onieśmielony, ja mam swój, całkiem inny. Ja patrzę na ich, oni na mój, inny bo  z innego kraju, „mój  kapelusz jest z Myanmaru” (my szaapo from myanmar), odpowiadam z dumą jeśli pytany.

Od czasów Angkor budzę się o świcie, około 6am. Biorę prysznic, idę na śniadanie. Oczywiście „pho”, zupa, z nudelsami, kiełkami sojowymi, trochę warzyw,   na ostro. Pocę się, szukam papierowych ręczniczków. Kończę zupę beknięciem i wielkim  uśmiechem zadowolenia.  Płacę 5000 dongów (0,3$), nie przepłacam, znam już wartość pieniądza. Pierwsze chwile w Wietnamie zaczynam od mojego ulubionego miejsca: od targu.  Kapelusze czarują mój poranny umysł, do tego  nowe snacki,  nowe owoce które pierwszy raz widzę na oczy.  Próbuję ryżowe ciasteczka, obślizgłe owoce, robię zdjęcia sprzedawczyń. Przyjeżdżający turyści, to głównie zorganizowane wycieczki z Francji, więc czasem widzę gęsiego, poza tym  nie widzę falanga, ludzie są  nadzwyczaj przyjaźni,  nie mam siły odpowiadać na wszystkie hello, nie mam siły wejść do każdego domu. Skręcam w zaułek gdzie sprzedają ryby, na rzece kilka łódek z targującymi się kapelusznikami, wołają mnie. Wskakuję na łódź, po chwili jestem już na rzece, płynę nawet nie wiem dokąd. Dwie kobiety z torbami pełnymi owoców, ryb, okazuje się że rozwożą towar do pływających domów. Na rzece łodzie, takich jeszcze nigdzie nie widziałem, piękne symetryczne kształty refleksujące w wodzie, robię zdjęcia,  ciekawe, jednak nie jestem zadowolony,  nie ma światła, niebo zachmurzone na potęgę. Po drodze pływająca stacja benzynowa, zatrzymujemy się aby zatankować. Płyniemy dalej, panie zatrzymują się od czasu do czasu, aby zrzucić towar. Dobijamy do brzegu, zeskakuje aby zobaczyć jak żyją ludzie na wiosce w tej części świata. Pierwsze co widzę to szczury, szczury w klatkach, hodowle szczurów, obok pani z tasakiem ucina głowy, nóżki, ogon, obok druga  ściąga skórę, wrzuca do  miski z lodem, szczur wygląda na pożywne zwierze, dużo mięsa. Okoliczne dzieci przyglądają mi się z ciekawością jakby nie widziały wcześniej falanga, ja im.  Pani w łódce woła, abym wrócił do łodzi, wracam. Jest 9 am , jestem z powrotem na targowisku, czas na poranną kawę. Dobry ranek, pożywne  powitanie Wietnamu.

widziane po drodze

kilka dni temu sprawdziłem pocztę na wp.pl, mam tam drugą awaryjną skrzynkę mailową, której generalnie nie używam, znalazłem  wiadomość z lipca, najwspanialszą wiadomość roku, 8 lipca 2006,  cielaki się ocielily!!!, nie mogę uwierzyć, nic nie wiedziałem o ciąży,  nie wiem w którą stronę puścić energię. (justyna i tobias,  przyjaciele  z berlina mają dziecko,  córeczkę Elleine)

smok szczęścia dla małego cielaczka